Biskup Bydgoski Krzysztof Włodarczyk swoim dekretem wprowadził 20 grudnia 2023 r. na terenie Diecezji Bydgoskiej diakonat stały, powołując komisję regulaminową, która przygotuje i wdroży posługę diakońską w diecezji oraz radę do spraw udzielania święceń i posług. Zapowiedział również, że trwają przygotowania do stworzenia Ośrodka Formacji Diakonów Stałych w diecezji.
W swoim liście pasterskim zaplanowanym na 26 grudnia 2023 r., który towarzyszy wprowadzeniu diakonatu stałego, tłumaczy, jakie powinny być pierwsze kroki podjęte przez mężczyznę rozeznającego powołanie do diakonatu: Kandydaci niech zgłaszają się do swoich duszpasterzy, którzy rozeznają wraz z nimi przydatność oraz przymioty ludzkie i duchowe, a następnie zgłoszą swoją kandydaturę do Ośrodka Formacji Diakonów Stałych, który zostanie powołany do istnienia w naszej diecezji, w niedalekiej przyszłości. Zatem do czasu powołania Ośrodka Formacji, kandydaci wyrażają wolę rozpoczęcia przygotowań swojemu proboszczowi, a następnie proboszcz zgłosi swojego kandydata do Ośrodka, gdy ten zostanie powołany.
Do czasu powołania Ośrodka Formacji Diakonów Stałych, w konieczności konsultacji Księży Proboszczów bądź samych kandydatów do diakonatu, informacji udziela:
Dyrektor Centrum Formacji Liturgicznej Diecezji Bydgoskiej
ks. Karol Rawicz-Kostro
tel. 696 48 48 63
mail: liturgicznabydgoszcz@gmail.com
WYTYCZNE KEP DOTYCZĄCE FORMACJI, ŻYCIA I POSŁUGI DIAKONÓW STAŁYCH W POLSCE
KANDYDACI DO DIAKONATU:
Kandydaci na diakonów winni posiadać odpowiednie przymioty ludzkie i duchowe, a także właściwe kwalifikacje zawodowe. Przy doborze kandydatów należy też zwrócić uwagę na to, czy wykazują dojrzałość psychiczną, zdolność do dialogu i komunikacji, poczucie odpowiedzialności, pracowitość, zrównoważenie i roztropność. Do święceń należy dopuszczać tych, którzy są obdarowani cnotami ewangelicznymi wymaganymi przez diakonię. Wśród nich szczególne znaczenie posiadają: duch modlitwy, pobożność eucharystyczna i maryjna, proste i pokorne współuczestnictwo w życiu Kościoła i jego misji, duch ubóstwa, posłuszeństwo, umiejętność tworzenia braterskiej wspólnoty, gorliwość apostolska, dyspozycyjność do podjęcia służby, miłość braterska (por. WDS 19-20).
Oprócz odznaczania się nieskażoną wiarą, winni oni kierować się prawą intencją, posiadać wymaganą wiedzę, cieszyć się dobrą opinią, zachowywać nienaganne obyczaje, mieć wypróbowane cnoty, jak również inne przymioty fizyczne i psychiczne odpowiadające naturze przyjmowanych święceń (por. WDS 21). Kandydaci do stałego diakonatu winni być wolni od nieprawidłowości i przeszkód, wyliczonych w kan. 1040-1042 Kodeksu Prawa Kanonicznego.
Kandydaci do diakonatu stałego mogą pochodzić ze wszystkich środowisk społecznych i wykonywać jakąkolwiek pracę lub działalność zawodową, o ile nie będzie ona uznana za niewłaściwą dla urzędu diakona, w świetle norm Kościoła i roztropnej oceny Biskupa Diecezjalnego. Musi ona też być możliwa do pogodzenia z obowiązkami formacyjnymi i skutecznym wypełnianiem posługi diakonatu (por. WDS 21).
Do diakonatu stałego mogą zostać dopuszczeni mężczyźni ochrzczeni i bierzmowani, zarówno celibatariusze, jak i mężczyźni żonaci oraz wdowcy.
Mężczyźni nieżonaci, którzy zostali powołani do diakonatu, są zobowiązani do życia w celibacie. Nieżonaty kandydat do diakonatu stałego może być dopuszczony do tych święceń dopiero po ukończeniu dwudziestego piątego roku życia (por. WDS 22 i 26).
W przypadku mężczyzn żonatych należy zwrócić uwagę, aby byli dopuszczeni do diakonatu ci, którzy, żyjąc od wielu lat w małżeństwie, potwierdzili umiejętność kierowania własnym domem w duchu chrześcijańskim oraz cieszą się dobrą opinią. Winni też oni przedłożyć świadectwo ślubu kościelnego oraz zgodę żony. Kandydat związany małżeństwem otrzymuje święcenia diakonatu nie wcześniej niż po ukończeniu trzydziestego piątego roku życia i po przynajmniej pięciu
latach małżeństwa (por. WDS 23 i 27).
Kandydaci będący wdowcami powinni wykazać się stałością ludzką i duchową w swoim stanie życia oraz zagwarantować gotowość zapewnienia odpowiedniej opieki rodzinnej i chrześcijańskiej swoim dzieciom (por. WDS 25).